ZwierzętaLubelszczyzny: ZwierzętaLubelszczyzny: ZwierzętaLubelszczyzny: Ku...

ZwierzętaLubelszczyzny: ZwierzętaLubelszczyzny: ZwierzętaLubelszczyzny: Ku...: "ZwierzętaLubelszczyzny: ZwierzętaLubelszczyzny: Kuropatwa: 'ZwierzętaLubelszczyzny: Kuropatwa: 'Kuropatwa (Perdix perdix) – gatunek dużego, ..."

ZwierzętaLubelszczyzny: ZwierzętaLubelszczyzny: Kuropatwa

ZwierzętaLubelszczyzny: ZwierzętaLubelszczyzny: Kuropatwa: "ZwierzętaLubelszczyzny: Kuropatwa: 'Kuropatwa (Perdix perdix) – gatunek dużego, osiadłego ptaka z rodziny kurowatych(Phasianidae). Zamieszku..."

ZwierzętaLubelszczyzny: Sarna

ZwierzętaLubelszczyzny: Sarna: "Kozioł sarny zimą Samica sarny Ogólna budowę ciała sarny można określić jako, wysmukłą. Głowa jest krótka, z profilu o zarysie..."

ZwierzętaLubelszczyzny: Kuropatwa

ZwierzętaLubelszczyzny: Kuropatwa: "Kuropatwa (Perdix perdix) – gatunek dużego, osiadłego ptaka z rodziny kurowatych(Phasianidae). Zamieszkuje niemal całą Europę oraz Az..."

Wielkość
Osobniki obu płci jednakowej wielkości, nieco większe niż szpak.

Ubarwienie
Jednakowe dla obu płci. Czarna głowa z brązowawym czołem. Samiec ma z tyłu głowy czerwoną plamę.. Od dzioba w kierunku piersi ciągnie się. czarny pas, drugi okala górną część szyi. Grzbiet i skrzydła są czarne, na skrzydłach białe plamy. Barkówki białe. Środkowe pióra ogona są czarne, zewnętrzne - czarne z brązowobiałymi poprzecznymi pasami. Brzuch jest brudnobiały, podbrzusze i pokrywy podogonowe czerwone. Dziób jest ciemnoszary, oczy czerwone, nogi brudnoszare. Młode na głowie mają końce piór czerwone. 

Występowanie i gniazdowanie
Pospolity gatunek osiadły. Żyje w lasach, parkach i ogrodach, w terenie równinnym i górzystym. Wspina się po pniach drzew, opukując je z każdej strony. Energiczne i szybkie uderzanie dziobem w suche konary jest typowe dla dzięcioła. Gatunek monogamiczny. Okres gniazdowania: kwiecień - czerwiec. Gnieździ się w dziuplach drzew, wykuwa je na różnej wysokości i wyściela drobnymi drzazgami. Corocznie wykuwa nową dziuplę, tylko czasem wykorzystuje starą. Samica znosi 5-7 czystobiałych jaj, kształtu jajowatego. Wysiadują obydwoje rodzice 12-13 dni. Pisklęta są gniazdownikami, opuszczają dziuplę po 21-25 dniach. 

Lot i glos
Lot falisty. Wspinając się po pniu drzewa odzywa się pik-pik lub kik-kik, spłoszony wydaje głos gi-gi-gi-gi. W porze godowej (marzec - kwiecień) samce tokując bębnią w suche gałęzie.

Pożywienie
Wiosną i latem żywi się owadami i ich larwami oraz poczwarkami, wydobytymi spod kory. Przeważnie są to szkodniki lasów. Jesienią i zimą z braku owadów żywi się nasionami wydziobywanymi z sosnowych lub świerkowych szyszek. Zjada także żołędzie i buczynę.

Ochrona
Podlega ochronie gatunkowej.
Na rysunku u góry samiec, u dołu głowa samicy. 















h

Kuropatwa

Kuropatwa (Perdix perdix) – gatunek dużego, osiadłego ptaka z rodziny kurowatych(Phasianidae). Zamieszkuje niemal całą Europę oraz Azję Środkową. W górach może osiągać 2500 m n.p.m. (w Tatrach do 1700 m n.p.m.). Wprowadzona przez człowieka do Ameryki Północnej. Populacja podlega znacznym wahaniom, liczebność ptaków zależy od ostrości zimy oraz pogody w czerwcu i lipcu, gdy wykluwają się pisklęta, które są bardzo wrażliwe na przemoknięcie i wychłodzenie.

W Polsce nieliczny ptak lęgowy, głównie na niżu; lokalnie bywa średnio liczny.

Cechy gatunku 

Słabo zaznaczony dymorfizm płciowy. Głowa i kark oliwkowoszare, policzki rude. Wierzch ciała szarobrunatny ze słabo zaznaczonymi rdzawymi i czarnymi poprzecznymi pręgami. Na barkach i skrzydłach niewielkie podłużne białe plamy. Spód i boki ciała szare z delikatnym, falistym rysunkiem, na bokach pionowe, szerokie rdzawe pręgi. Na białym brzuchu rdzawa plama w kształcie podkowy (u samic mniej wyraźna, często niekompletna). Sterówki rdzawobrązowe, lecz środkowa para szarobrunatna. Lotki płowe z ciemnorudymi plamami. Za okiem naga, pokryta brodawkami skóra, szczególnie rzucająca się w oczy w okresie godowym.

Wymiary średnie 

• Długość ciała ok. 29–35 cm
• Rozpiętość skrzydeł 52–57 cm
• Masa ok. 350–450 g.

Biotop 

Pola z zadrzewieniami lub zakrzewionymi miedzami.

Gniazdo 

Na ziemi, dobrze ukryte między roślinami. Podczas wysiadywania w przypadku niebezpieczeństwa kuropatwa zrywa się dopiero w ostatniej chwili.

Jaja 

Wyprowadza jeden lęg w roku. W kwietniu lub maju składa 10 do 20 (bardzo rzadko do 24) jaj. Zdarza się, że po stracie lęgu wyprowadzany jest drugi (najpóźniej w sierpniu).

Wysiadywanie 

Jaja wysiadywane są przez okres 23–25 dni przez obydwoje rodziców.

Pożywienie 

Pokarm roślinny, latem uzupełniany przez owady. Bezkręgowce stanowią podstawę diety piskląt.

Ochrona 

Obecnie w Polsce na liście zwierząt łownych. Okres polowań na kuropatwę trwa od 11 września do 21 października, a w drodze odłowu – do 15 stycznia.

                                                                 Zimą



















 oto odgłos kuropatwy : http://kola.lowiecki.pl/ao/zzz/glo/kurop.mp3

Bażant

Występowanie

Pierwotnie nie zamieszkiwał Europy poza deltą Wołgi. Był to ptak azjatycki zamieszkującyKaukaz i Zakaukazie oraz pas od Iranu po Mandżurię, Chiny i północną część Półwyspu Indochińskiego. Introdukowany w całej Europie, Ameryce Północnej, Japonii, na Hawajach i wNowej Zelandii. Nie odbywa wędrówek.

Spotkać go można na całym obszarze niżowym kraju, choć występuje nierównomiernie, rzadko w północnych regionach. Jest nielicznym, miejscami średnio licznym, ptakiem lęgowym. W Polsce aklimatyzowano różne podgatunki, stąd rozmaitość występujących u nas ptaków. Pierwsze bażanty znalazły się w polskiej awifaunie w XVI wieku. Populacje podtrzymuje wsiedlanie ptaków przez myśliwych dla celów łowieckich. Zimują u nas, ale nie są to ptaki wytrzymałe na bardzo niekorzystne warunki klimatyczne i dość często mogą ginąć w okresach większych mrozów i śniegów, zwiększa się wtedy udział bażantów introdukowanych przez człowieka.

Azja Środkowa i Południowo-wschodnia była miejscem w którym dawniej dochodziło do powstawania i rozprzestrzeniania się różnych gatunków bażantowatych. Za rozprzestrzenienie tego ptaka na zachód był odpowiedzialny człowiek, który w czasach Starożytnej Grecji i Rzymu (3 300 lat temu) wprowadził go na tereny basenu Morza Śródziemnego, we Włoszech, Francji, ale i w i Niemczech. Pod koniec średniowiecza doszło do kolejnej fali sztucznego wprowadzania. Wtedy to bażanty zaaklimatyzowały się w całej umiarkowanej strefie Europy, a także w Ameryce Północnej. Np. w Czechach znano go już w XI wieku. Antropogeniczna introdukcja powiodła się też w Japonii, Nowej Zelandii i na Hawajach. O tak dużym sukcesie zasiedlania i umiejętności przystosowania do nowych obszarów zadecydowała duża różnorodność warunków jakie panują na pierwotnych terenach zasięgu. Jest to zarazem jedyny kurak, który sztucznie odchowywany adaptuje się bez problemów do środowiska naturalnego.

Charakterystyka 

samiec

 

Cechy gatunku 

To największy polny grzebiący ptak Europy. Podobnie jak inne bażantowate ma charakterystycznie potężne nogi (dłuższe niż u kuropatwy), które pozwalają na szybkie i wytrwałe poruszanie się po ziemi. Występują tam ostrogi, a stopy zakończone są trzema palcami. Pazury są silne, ale tępo zakończone, w przeciwieństwie do ptaków drapieżnych. Służą bowiem do rozgrzebywania gleby i przyziemnej roślinności. Dziób ma specyficzny kształt - dość potężny, na zewnątrz lekko wypukły, a koniec górnej szczęki zachodzi nieco na dolną. Umożliwia to chwytanie i uśmiercanie ofiar.
Samce są znacznie większe od samic z dłuższym, ostro zakończonym ogonem (do 50 cm) i kolorową szatą godową - najczęściej zielona głowa z metalicznym połyskiem i dwoma małymi czubkami, wokół oczu naga czerwona skóra o kształcie płatków, na szyi biała obroża o różnej szerokości. Rdzawo złote plecy z fioletowym połyskiem, pióra zakończone jasno. Pstre barki z łuskowym rysunkiem, przód brązowoczarny z połyskiem, pióra szaro zakończone. Brzuch czarny. Ogon żółtobrunatny, długi z czarnym pręgowaniem, znacznie wydłużony. Samica mniejsza, o barwach ochronnych - wierzch popielato-rudy o nieregularnym, poprzecznym jasno-ciemnym prążkowaniu, spód jaśniejszy, nieomal pozbawiony plam. Stosunkowo często występują osobniki ciemniejsze z przewagą barwy zielonej, fioletowej lub brunatnej. Młode ptaki wyglądają podobnie do dorosłej samicy, ale mają od niej krótszy ogon. Wielkością dorównuje kurze domowej. Podobnie jak ona, to ptak towarzyski, tworzy małe grupy.

Wymiary średnieWiek koguta poznaje się po ostrodze, która służy w czasie walk z innymi samcami. Na niej od 2 roku życia dochodzi jeden pierścień, aż do końca życia, zatem liczba przeżytych lat jest o jeden większa niż liczba pierścieni. Najstarszy bażant, którego zaobserwowanego miał 27 lat. Tak dokładne oznaczenie wieku osobnika jest rzadką możliwością w przypadku innych ptaków.

• Długość ciała ok. 68-80 cm, kogut ok. 85-95 cm łącznie z ogonem
• Rozpiętość skrzydeł 68-85 cm
• Masa ciała samca do 1,5 kg, samicy do 1 kg

Biotop 

Zdolności adaptacyjne sprawiły, że jest najliczniejszym dużym ptakiem w Europie Środkowej występującym na otwartych przestrzeniach. Zasiedla otwarte tereny o licznych śródpolnych krzewach, skraje pól, szuwarów, świetlistych lasów, śródpolne gaje, uprawne pola z zakrzewionymi miedzami i ugorami oraz nadrzeczne zarośla blisko wody - stawy, mokradła i rzeki. W okresie lęgowym odbywa tam toki i szuka pokarmu. Preferuje obszary, gdzie może skorzystać z kryjówek i zostać bezpiecznie na noc. Zimą wybiera siedliska bogatsze w kryjówki i chroniące przed wiatrem i wysokim śniegiem. Mogą to być pasy trzcin i doliny rzek, gdzie spotyka się często wtedy duże stada bażantów.
Te występują niekiedy blisko zabudować ludzkich, gdzie mają zapewniony pokarm i tępią szkodniki na korzyść człowieka. Noce spędzają na większych gałęziach drzew i w krzewach na które wzlatują wieczorami.

                                               pisklęta

                                              samice bażanta

odgłosy bażanta :http://kola.lowiecki.pl/ao/zzz/glo/bazant.mp3

Zając

Zając szarak (Lepus europaeus) – gatunek ssaków, należący do rzędu zajęczaków i rodzinyzającowatych.

Opis 

Ma długość od 35 do 75 cm, wysokość ok. 30 cm, a jego ogon zwany omykiem ma długość 8-10 cm. Waży 3-6 kg. Ogon zająca jest od góry czarny, na spodzie biały. Uszy są dłuższe od głowy. Nogi zająca nazywa się skokami, natomiast uszy – słuchami. Łapy jego są wąskie i twarde, przystosowane do biegania po twardym terenie. Nogi tylne są znacznie dłuższe od przednich. Jego futro (turzyca) ma szarobrązowy kolor – upodabniający go do podłoża –ubarwienie ochronne. W zimie futro staje się jaśniejsze i bardziej gęste niż w lecie.

Występowanie 

Występuje pospolicie na terenie całej Polski. Ich liczebność wynosi niewiele ponad 0,5 mln osobników i systematycznie maleje. Na początku lat 90. XX wieku było ich ponad 1,1 mln, a wlatach 70. XX wieku prawie 3,2 mln. Powodem spadku populacji jest przypuszczalnie wprowadzenie u lisów okresowych szczepień ochronnych przeciwko wściekliźnie. Głównym bowiem wrogiem zająców (szczególnie młodych) w środowisku naturalnym jest u nas lis. Szczepienia ochronne, które w zamyśle miały zahamować rozprzestrzenianie się wścieklizny wśród lisów, a tym samym zmniejszyć zagrożenie dla ludzi, przyniosły też uboczny skutek: zwiększenie ich populacji, a tym samym zmniejszenie populacji zająca. Duży, niekorzystny wpływ wywiera też mechanizacja rolnictwa (koszenie łąk), ruch drogowy (brak przejść przecinających drogi dla migrujących dzikich zwierząt) oraz liczne, zdziczałe psy i koty.

Biotop 

Jest typowo stepowym gatunkiem. Występuje głównie na otwartych terenach upraw rolniczych iłąk, w zagajnikach śródpolnych. W dużych lasach występuje rzadko. Nie lubi terenów bagiennych i podmokłych. Zimą zające, zmuszone głodem często żerują w nieogrodzonych sadach.

Tryb życia 

Zające są w stu procentach roślinożerne. Piją wodę ze zbiorników sporadycznie, najczęściej wystarcza im rosa z roślin, którymi się żywią. Wiosną i latem żywią się niewielkimi nadziemnymi częściami roślin, jesienią mogą zjadać korzonki lub inne podziemne części roślin. W zimie obgryzają gałązki drzew i krzewów, wczesną wiosną zjadają młode pędy. Zające szaraki nie kopią nor. Śpią w nieckach wyciśniętych podczas leżenia, które nazywa się kotlinkami. Odżywiają się zarówno w dzień, jak i w nocy. Wzrok mają raczej słaby. Ruch rozpoznaje doskonale, nawet ze sporej odległości, ale nieruchome przedmioty słabo rozróżnia. W normalnych warunkach nigdy nie wydaje głosu. Jego charakterystyczny głos, tzw. kniazienie, można usłyszeć tylko wtedy, gdy jest ścigany np. przez psa, lub jest ranny i zagrożony. Wody nie boi się – w razie potrzeby potrafi pływać.

Rozród 

Fizjologiczna długość życia zająca to nawet 13 lat, jednak średnio zwierzęta te dożywają do 5 lat z powodu drapieżników (lisy, psy, koty,myszołowy, jastrzębie gołębiarze, błotniaki, kruki). Ciąża trwa 42 – 44 dni. Samica w ciągu roku rodzi przeważnie 3 mioty, a w każdym po 2 – 5 młodych. Młode ich rodzą się całkowicie rozwinięte i pokryte gęstą sierścią. Karmiąca je matka odchodząc, by się pożywić, zostawia je w gęstej trawie. Ubarwienie ochronne pomaga młodym ukryć się przed drapieżnikami.

Ochrona 

Jest gatunkiem łownym z okresem ochronnym. Na zające polować można od 1.11 do 31.12, a w drodze odłowu do 15.01 (rozporządzenie Ministra Środowiska z 16.03.2005 r. dotyczące okresów polowań na zwierzęta łowne).

odgłos zająca :

http://kola.lowiecki.pl/ao/zzz/glo/zajac.mp3

Lis

nazwa zwyczajowa oznaczająca zwierzę z gatunku Vulpes vulpes, a także przedstawicieli innych gatunków, podobnych do lisa, a należących do rodzajów: Alopex, Dusicyon i Urocyon. Gatunek drapieżnego ssaka należącego do rodziny psowatych (Canidae). W gwarze myśliwskiej samca nazywamy lisem lub psem, samice – liszką, lisicą lub suczką, młode liskami, lisiętami lub szczeniętami, a jesienią – niedoliskami.

Pożywienie: ssaki (głównie gryzonie), ptaki, padlina, czasem gady, bezkręgowce, i pokarm roślinny (jagody, orzechy)

Dane liczbowe: długość bez ogona: od 44 do 95 cm, długość ogona: od 27 do 63 cm, wysokość w kłębie: 35 do 50 cm, masa ciała: od 2,2 do 10 kg, ciąża: 52 dni ilość szczeniąt w miocie: od 1 do 10, zwykle 4 do 8,

Lisy żyją w parach lub grupach socjalnych, złożonych z dominującej samicy (zwanej alfa), dominującego samca i różnej liczby (3-5) podporządkowanych samic. Samice te są córkami lub wnuczkami samicy alfa. W zamian za możliwość przebywania na terytorium matki pomagają jej w odchowaniu potomstwa, dostarczając szczeniętom pokarmu.

Wrogami lisów są duże drapieżne ptaki (orły i orliki), a także puchacze, które mogą porywać szczenięta. Pośród drapieżnych ssaków najgroźniejsze dla lisów są psy. Z dzikich gatunków ssaków drapieżnych groźne mogą być wilki, rzadziej rysie czy rosomaki. Lisy często korzystają z resztek zdobyczy większych drapieżników i wówczas mogą paść ich łupem.

Najgroźniejszą chorobą roznoszoną przez lisy jest wścieklizna. Wirus wywołujący wściekliznę jest przenoszony głównie przez ukąszenia, nie tylko na inne lisy, ale też na różne gatunki zwierząt dzikich i domowych. Podjęto działania przeciwko tej chorobie i co rok szczepi się zwierzęta na tę chorobę, dlatego lisy nie są już niebezpieczne pod tym względem. Częstą chorobą lisów jest świerzb. Znaczne zagrożenie dla zdrowia (w przypadku spożywania niemytych owoców runa leśnego) stwarzają też wydalane przez lisy wraz z kałem jajabąblowca.

Pozyskanie w Polsce w latach 2004/2005 to około 137 tys. sztuk. W Europie, Azji, Ameryce Północnej i Australii występuje lis pospolity V. vulpes.

Lisie futro było cenione ze względu na puszysty włos i kolor – w zależności od gatunku: od jasnorudego do czarnego.

W Polsce lis jest zwierzęciem łownym o okresie polowań od 1 czerwca do 31 marca (zmiana okresu łownego w związku z nowym rozporządzeniem Ministra Środowiska z dn. 22.09.2009 r. zmieniającym termin łowiecki na lisa z od "1 lipca" na od "1 czerwca"; źródło: oficjalna strona PZŁ: www.pzlow.pl)a na terenach obwodów łowieckich, gdzie występuje głuszec lub cietrzew przez cały rok. Na skutek prowadzonych akcji ochronnych w Polsce występuje obecnie problem nadmiernej ilości lisów, które w naturze dziesiątkowała wścieklizna.

Lis jest znakiem sprytu i przebiegłości w wielu kulturach, występuje w licznych bajkach i podaniach.

                                                                  














  


odgłos lisa :
http://kola.lowiecki.pl/ao/zzz/glo/lis.mp3

Dzik

Locha z pasiakiem

Dzik (Sus scrofa) – gatunek dużego, lądowego ssaka łożyskowego z rzędu parzystokopytnych.Sus scrofa jest jedynym przedstawicielem dziko żyjących świniowatych w Europie. Jest przodkiem świni domowej.

Dzik jest popularnym zwierzęciem łownym i jako taki doczekał się w języku myśliwych wielu szczegółowych określeń, pozwalających w krótkich słowach opisać zwierzę i jego zachowanie. Z czasem część tej terminologii weszła do języka codziennego, a także języka zoologów. W Polsce dzik jest pospolitym przedstawicielem tzw. zwierzyny czarnej, podlega sezonowejochronie. Samica dzika nazywana jest lochą, samiec odyńcem, a młode warchlakiem, warchlak o charakterystycznym paskowym umaszczeniu – pasiakiem.

Występowanie 

Zmiany zasięgu występowania 

Pierwotnie dzik występował w Europie, północnej Afryce (góry Atlas) i Azji, aż po Japonię na wschodzie i Indonezję (Archipelag Malajski) na południowym wschodzie^{[potrzebne źródło]}. Jako zwierzyna dzik został najprawdopodobniej introdukowany przed wiekami przez człowieka na Sardynii,Korsyce i Andamanach.Na pewno ze współczesnej introdukcji pochodzą populacje w Australii, Nowej Zelandii, obu Amerykach, południowej Afryce i na wielu wyspach oceanicznych.

W Afryce przed kilkoma stuleciami dzik występował licznie na północ od Sahary oraz w dolinie Nilu, aż po obszary na południe od Chartumuw Sudanie. Dziś gatunek ten jest w północnej Afryce rzadki. Podgatunki, które żyły niegdyś od południowej Turcji po Palestynę (Sus scrofa libycus), jak i od Egiptu po Sudan (Sus scrofa barbarus), uważa się za wymarłe. Na Półwyspie Arabskim dzik występuje jedynie na skrajnej północy.

Obszar występowania zmieniał się w przeciągu stuleci kilkakrotnie, w zależności od zmian klimatycznych jak i wpływów antropogenicznych. Podczas okresów chłodu obszar ten przesuwał się na południe, w okresach cieplejszych w kierunku północnym. W ostatnich stuleciach na wielkość obszaru występowania wpływała przede wszystkim intensyfikacja rolnictwa, jak i związany z tym wzrost polowań. W Wielkiej Brytanii dzik został wytępiony w XVII wieku, jednak wiele dzików hodowlanych uciekło z farm i wracają na niektóre tereny dawnego występowania (Kent, East Sussex, Dorset). W Danii ostatnie osobniki upolowano na początku XIX wieku. Do roku 1900 dzik znikł w Tunezji i Sudanie, do 1940 w wielu regionach Niemiec, Austrii, Szwajcarii i Włoch. Zwierzę wytępiono również w Szwecji. W latach 70. XX wieku i później małe grupy dzików pouciekały jednak z zagród i obecnie populację w południowej Szwecji ocenia się na 50000–70000 osobników. Parlament (Riksdag) zaliczył niedawno dziki do fauny szwedzkiej. W ograniczonym stopniu zezwolono na polowania.

Jeszcze w początkach XX wieku dzik był w Polsce uważany za szkodnika jako sprawca szkód w uprawach rolnych. Nie obowiązywały żadne zasady ochrony gatunku, nie obowiązywały okresy ochronne i nie prowadzono dokarmiania. W latach 1930-tych liczebność dzika w kraju spadła do zaledwie około 16 tysięcy. Jeszcze w latach 1950-tych dzik prawie nie występował w centralnej i wschodniej części Polski. Wzrost liczebności populacji tego gatunku w późniejszych latach związany jest przede wszystkim z powstaniem upraw wielkołanowych. W roku 2006 liczebność na terenie Polski wynosiła ok. 177 tys. z czego 138 tys. osobników zostało zabitych przez myśliwych. Powrót do większej dzików pozytywnie wpływa na rozwój ekosystemu, m.in. poprzez redukcję liczby larw owadzich szkodników zimujących w ściółce lub spulchnianie gleby, jest jednak ograniczany ze względu na interesy rolników (dochody z upraw) oraz myśliwych (dochody z łowiectwa).

Obecny obszar występowania 

Obecny, naturalny zasięg występowania dzika obejmuje tereny od północnych krańców Afryki przez środkową i południową Eurazję. Gatunek nie występuje na północy Półwyspu Skandynawskiego, Finlandii i północnej części Rosji. Na Sachalinie odkryto jedynie jego kopalne pozostałości. Nie występuje również w suchych pustyniach Mongolii, wysokich górach Azji Środkowej, jak i na Wyżynie Tybetańskiej.

W Polsce bardzo licznie występuje na terenie całego kraju, w Tatrach nieliczny, dochodzi do górnej granicy lasu, powyżej 1400 m n.p.m. Największe odnotowane przez inspekcje lasów państwowych skupisko dzików w Polsce znajduje się w Siecieborzycach.

Środowisk

Dzik jest eurytopem, unika tylko terenów otwartych i górskich. Zasiedla głównie obszary o dużej lesistości, ponieważ w lasach znajduje pokarm oraz schronienie. Idealnym siedliskiem dla niego są lasy liściaste i lasy mieszane, gdzie znajduje się najwięcej typowego dla niego pokarmu. Optymalnym środowiskiem dla tego gatunku są prawdopodobnie lasy łęgowe. Dzik dzięki swej plastyczności ekologicznej jest jednym z najważniejszych i najliczniejszych dużych ssaków naszej strefy klimatycznej. Obserwuje się pojawianie dzików, w tym loch z warchlakami, na terenie miast (np. Świnoujście), gdzie przychodzą, aby żerować w śmietnikach i na wysypiskach.

Trop

Racice i szpile 

szkielet dzika    

odgłos dzika :

http://kola.lowiecki.pl/ao/zzz/glo/dzik.mp3