ZwierzętaLubelszczyzny: ZwierzętaLubelszczyzny: ZwierzętaLubelszczyzny: Ku...

ZwierzętaLubelszczyzny: ZwierzętaLubelszczyzny: ZwierzętaLubelszczyzny: Ku...: "ZwierzętaLubelszczyzny: ZwierzętaLubelszczyzny: Kuropatwa: 'ZwierzętaLubelszczyzny: Kuropatwa: 'Kuropatwa (Perdix perdix) – gatunek dużego, ..."

ZwierzętaLubelszczyzny: ZwierzętaLubelszczyzny: Kuropatwa

ZwierzętaLubelszczyzny: ZwierzętaLubelszczyzny: Kuropatwa: "ZwierzętaLubelszczyzny: Kuropatwa: 'Kuropatwa (Perdix perdix) – gatunek dużego, osiadłego ptaka z rodziny kurowatych(Phasianidae). Zamieszku..."

ZwierzętaLubelszczyzny: Sarna

ZwierzętaLubelszczyzny: Sarna: "Kozioł sarny zimą Samica sarny Ogólna budowę ciała sarny można określić jako, wysmukłą. Głowa jest krótka, z profilu o zarysie..."

ZwierzętaLubelszczyzny: Kuropatwa

ZwierzętaLubelszczyzny: Kuropatwa: "Kuropatwa (Perdix perdix) – gatunek dużego, osiadłego ptaka z rodziny kurowatych(Phasianidae). Zamieszkuje niemal całą Europę oraz Az..."

Wielkość
Osobniki obu płci jednakowej wielkości, nieco większe niż szpak.

Ubarwienie
Jednakowe dla obu płci. Czarna głowa z brązowawym czołem. Samiec ma z tyłu głowy czerwoną plamę.. Od dzioba w kierunku piersi ciągnie się. czarny pas, drugi okala górną część szyi. Grzbiet i skrzydła są czarne, na skrzydłach białe plamy. Barkówki białe. Środkowe pióra ogona są czarne, zewnętrzne - czarne z brązowobiałymi poprzecznymi pasami. Brzuch jest brudnobiały, podbrzusze i pokrywy podogonowe czerwone. Dziób jest ciemnoszary, oczy czerwone, nogi brudnoszare. Młode na głowie mają końce piór czerwone. 

Występowanie i gniazdowanie
Pospolity gatunek osiadły. Żyje w lasach, parkach i ogrodach, w terenie równinnym i górzystym. Wspina się po pniach drzew, opukując je z każdej strony. Energiczne i szybkie uderzanie dziobem w suche konary jest typowe dla dzięcioła. Gatunek monogamiczny. Okres gniazdowania: kwiecień - czerwiec. Gnieździ się w dziuplach drzew, wykuwa je na różnej wysokości i wyściela drobnymi drzazgami. Corocznie wykuwa nową dziuplę, tylko czasem wykorzystuje starą. Samica znosi 5-7 czystobiałych jaj, kształtu jajowatego. Wysiadują obydwoje rodzice 12-13 dni. Pisklęta są gniazdownikami, opuszczają dziuplę po 21-25 dniach. 

Lot i glos
Lot falisty. Wspinając się po pniu drzewa odzywa się pik-pik lub kik-kik, spłoszony wydaje głos gi-gi-gi-gi. W porze godowej (marzec - kwiecień) samce tokując bębnią w suche gałęzie.

Pożywienie
Wiosną i latem żywi się owadami i ich larwami oraz poczwarkami, wydobytymi spod kory. Przeważnie są to szkodniki lasów. Jesienią i zimą z braku owadów żywi się nasionami wydziobywanymi z sosnowych lub świerkowych szyszek. Zjada także żołędzie i buczynę.

Ochrona
Podlega ochronie gatunkowej.
Na rysunku u góry samiec, u dołu głowa samicy. 















h

Kuropatwa

Kuropatwa (Perdix perdix) – gatunek dużego, osiadłego ptaka z rodziny kurowatych(Phasianidae). Zamieszkuje niemal całą Europę oraz Azję Środkową. W górach może osiągać 2500 m n.p.m. (w Tatrach do 1700 m n.p.m.). Wprowadzona przez człowieka do Ameryki Północnej. Populacja podlega znacznym wahaniom, liczebność ptaków zależy od ostrości zimy oraz pogody w czerwcu i lipcu, gdy wykluwają się pisklęta, które są bardzo wrażliwe na przemoknięcie i wychłodzenie.

W Polsce nieliczny ptak lęgowy, głównie na niżu; lokalnie bywa średnio liczny.

Cechy gatunku 

Słabo zaznaczony dymorfizm płciowy. Głowa i kark oliwkowoszare, policzki rude. Wierzch ciała szarobrunatny ze słabo zaznaczonymi rdzawymi i czarnymi poprzecznymi pręgami. Na barkach i skrzydłach niewielkie podłużne białe plamy. Spód i boki ciała szare z delikatnym, falistym rysunkiem, na bokach pionowe, szerokie rdzawe pręgi. Na białym brzuchu rdzawa plama w kształcie podkowy (u samic mniej wyraźna, często niekompletna). Sterówki rdzawobrązowe, lecz środkowa para szarobrunatna. Lotki płowe z ciemnorudymi plamami. Za okiem naga, pokryta brodawkami skóra, szczególnie rzucająca się w oczy w okresie godowym.

Wymiary średnie 

• Długość ciała ok. 29–35 cm
• Rozpiętość skrzydeł 52–57 cm
• Masa ok. 350–450 g.

Biotop 

Pola z zadrzewieniami lub zakrzewionymi miedzami.

Gniazdo 

Na ziemi, dobrze ukryte między roślinami. Podczas wysiadywania w przypadku niebezpieczeństwa kuropatwa zrywa się dopiero w ostatniej chwili.

Jaja 

Wyprowadza jeden lęg w roku. W kwietniu lub maju składa 10 do 20 (bardzo rzadko do 24) jaj. Zdarza się, że po stracie lęgu wyprowadzany jest drugi (najpóźniej w sierpniu).

Wysiadywanie 

Jaja wysiadywane są przez okres 23–25 dni przez obydwoje rodziców.

Pożywienie 

Pokarm roślinny, latem uzupełniany przez owady. Bezkręgowce stanowią podstawę diety piskląt.

Ochrona 

Obecnie w Polsce na liście zwierząt łownych. Okres polowań na kuropatwę trwa od 11 września do 21 października, a w drodze odłowu – do 15 stycznia.

                                                                 Zimą



















 oto odgłos kuropatwy : http://kola.lowiecki.pl/ao/zzz/glo/kurop.mp3

Bażant

Występowanie

Pierwotnie nie zamieszkiwał Europy poza deltą Wołgi. Był to ptak azjatycki zamieszkującyKaukaz i Zakaukazie oraz pas od Iranu po Mandżurię, Chiny i północną część Półwyspu Indochińskiego. Introdukowany w całej Europie, Ameryce Północnej, Japonii, na Hawajach i wNowej Zelandii. Nie odbywa wędrówek.

Spotkać go można na całym obszarze niżowym kraju, choć występuje nierównomiernie, rzadko w północnych regionach. Jest nielicznym, miejscami średnio licznym, ptakiem lęgowym. W Polsce aklimatyzowano różne podgatunki, stąd rozmaitość występujących u nas ptaków. Pierwsze bażanty znalazły się w polskiej awifaunie w XVI wieku. Populacje podtrzymuje wsiedlanie ptaków przez myśliwych dla celów łowieckich. Zimują u nas, ale nie są to ptaki wytrzymałe na bardzo niekorzystne warunki klimatyczne i dość często mogą ginąć w okresach większych mrozów i śniegów, zwiększa się wtedy udział bażantów introdukowanych przez człowieka.

Azja Środkowa i Południowo-wschodnia była miejscem w którym dawniej dochodziło do powstawania i rozprzestrzeniania się różnych gatunków bażantowatych. Za rozprzestrzenienie tego ptaka na zachód był odpowiedzialny człowiek, który w czasach Starożytnej Grecji i Rzymu (3 300 lat temu) wprowadził go na tereny basenu Morza Śródziemnego, we Włoszech, Francji, ale i w i Niemczech. Pod koniec średniowiecza doszło do kolejnej fali sztucznego wprowadzania. Wtedy to bażanty zaaklimatyzowały się w całej umiarkowanej strefie Europy, a także w Ameryce Północnej. Np. w Czechach znano go już w XI wieku. Antropogeniczna introdukcja powiodła się też w Japonii, Nowej Zelandii i na Hawajach. O tak dużym sukcesie zasiedlania i umiejętności przystosowania do nowych obszarów zadecydowała duża różnorodność warunków jakie panują na pierwotnych terenach zasięgu. Jest to zarazem jedyny kurak, który sztucznie odchowywany adaptuje się bez problemów do środowiska naturalnego.

Charakterystyka 

samiec

 

Cechy gatunku 

To największy polny grzebiący ptak Europy. Podobnie jak inne bażantowate ma charakterystycznie potężne nogi (dłuższe niż u kuropatwy), które pozwalają na szybkie i wytrwałe poruszanie się po ziemi. Występują tam ostrogi, a stopy zakończone są trzema palcami. Pazury są silne, ale tępo zakończone, w przeciwieństwie do ptaków drapieżnych. Służą bowiem do rozgrzebywania gleby i przyziemnej roślinności. Dziób ma specyficzny kształt - dość potężny, na zewnątrz lekko wypukły, a koniec górnej szczęki zachodzi nieco na dolną. Umożliwia to chwytanie i uśmiercanie ofiar.
Samce są znacznie większe od samic z dłuższym, ostro zakończonym ogonem (do 50 cm) i kolorową szatą godową - najczęściej zielona głowa z metalicznym połyskiem i dwoma małymi czubkami, wokół oczu naga czerwona skóra o kształcie płatków, na szyi biała obroża o różnej szerokości. Rdzawo złote plecy z fioletowym połyskiem, pióra zakończone jasno. Pstre barki z łuskowym rysunkiem, przód brązowoczarny z połyskiem, pióra szaro zakończone. Brzuch czarny. Ogon żółtobrunatny, długi z czarnym pręgowaniem, znacznie wydłużony. Samica mniejsza, o barwach ochronnych - wierzch popielato-rudy o nieregularnym, poprzecznym jasno-ciemnym prążkowaniu, spód jaśniejszy, nieomal pozbawiony plam. Stosunkowo często występują osobniki ciemniejsze z przewagą barwy zielonej, fioletowej lub brunatnej. Młode ptaki wyglądają podobnie do dorosłej samicy, ale mają od niej krótszy ogon. Wielkością dorównuje kurze domowej. Podobnie jak ona, to ptak towarzyski, tworzy małe grupy.

Wymiary średnieWiek koguta poznaje się po ostrodze, która służy w czasie walk z innymi samcami. Na niej od 2 roku życia dochodzi jeden pierścień, aż do końca życia, zatem liczba przeżytych lat jest o jeden większa niż liczba pierścieni. Najstarszy bażant, którego zaobserwowanego miał 27 lat. Tak dokładne oznaczenie wieku osobnika jest rzadką możliwością w przypadku innych ptaków.

• Długość ciała ok. 68-80 cm, kogut ok. 85-95 cm łącznie z ogonem
• Rozpiętość skrzydeł 68-85 cm
• Masa ciała samca do 1,5 kg, samicy do 1 kg

Biotop 

Zdolności adaptacyjne sprawiły, że jest najliczniejszym dużym ptakiem w Europie Środkowej występującym na otwartych przestrzeniach. Zasiedla otwarte tereny o licznych śródpolnych krzewach, skraje pól, szuwarów, świetlistych lasów, śródpolne gaje, uprawne pola z zakrzewionymi miedzami i ugorami oraz nadrzeczne zarośla blisko wody - stawy, mokradła i rzeki. W okresie lęgowym odbywa tam toki i szuka pokarmu. Preferuje obszary, gdzie może skorzystać z kryjówek i zostać bezpiecznie na noc. Zimą wybiera siedliska bogatsze w kryjówki i chroniące przed wiatrem i wysokim śniegiem. Mogą to być pasy trzcin i doliny rzek, gdzie spotyka się często wtedy duże stada bażantów.
Te występują niekiedy blisko zabudować ludzkich, gdzie mają zapewniony pokarm i tępią szkodniki na korzyść człowieka. Noce spędzają na większych gałęziach drzew i w krzewach na które wzlatują wieczorami.

                                               pisklęta

                                              samice bażanta

odgłosy bażanta :http://kola.lowiecki.pl/ao/zzz/glo/bazant.mp3